ACILARA ZAMAN AŞIMI VAR MI?

Acılara zaman aşımı var mı?
Ya ölümlere?
Zaman aşındıkca acılar da yok olur mu?
41 insan... 41 yaşam...
41 isim... 41 zaman... 41 acı.
O gün oradaydım.
Bir annenin evladına veda edişine tanıklık ettim.
Karşıyaka mezarlığındaydık onlarcası ile birlikte.
Çok acı çok ölüm çok veda görmüştüm o güne kadar.
Karşıyaka’nın tepelerinden birinde,
Taze kazılmış bir mezarın yanıbaşındaydı,
Sesi soluğu çıkmıyordu artık.
Oysa isyan ediyordu çığlık çığlığa
Ve kimse duymuyordu o çığlıkları.
Belli ki acı yırtıyordu yüreğini,kanıyordu içinde bir yerleri.
Gözlerinden yaş akmasa da yüreğinde kan damlaları birikmişti.
Kolay değildi bu veda... Gidip gelecekti son vedasında...
Üstelik Hızlıca gidip HIZLANDIRILMIŞ dönecekti.
Toprağa hınçla parmaklarını geçirdi... Tırnaklarının arasında kaldı kum taneleri.
Söküp çıkaracaktı,toprağa vermeyecekti.
Sımsıkı avuçluyordu; yavrusunun elini tutarcasına.
Yüzünü yasladı toprağa sonra, onu koklarcasına uzandı.
Gözünden o an döküldü bir damla yaş, toprağa karıştı.
Nedenini hiç bulamadı.soruları hep yanıtsız kaldı.
Çok gençti...tarih 2004...aylardan temmuz.
Belki benden küçüktü... Belki benden çoktu gülüşleri.
Benden çoktu yaşama sevgisi... Belki hepimiz gibi bugünleri görmekti dileği.
Ve daha nice yılları ardında bırakmaktı hayali... Olmadı... HIZLANDIRDILAR onun yaşamını. Öldürdüler.
Son görev sorumluluğuyla ordaydı onlarcası. Ama birtek sorumlusu yoktu HIZLANDIRILAN ölümlerin.
“Adalet treni kaçmadı henüz” diyerek topraktan kaldırdı annesi yüzünü.
Geri getirmese de hesabını verecekti birileri, adaletin treninde.
Her temmuz... her doğumgünü... her yeni yıl.. zaman aşımı olmadan büyüdü acısı...
Zaman aşımı ana yüreğindeki acIyı hafifletmeyecekti
Zamanla daha da arttı sızısı. Daha da yaraladı.
Zaman aşımı aşındırmıyordu bir annenin acısını.
Zaman aşıp gidecekti ama acı hep olduğu yerde katlanarak yaşacaktı.
O anne ve diğer 40 anne için:
ADALET TRENİ ÇOKTAN KAÇMIŞTI...